در مورد سرگذشت سیاسی پرماجرای آقای حبیبی فقید حرفی ندارم بزنم چون هم مطالعه کافی در این زمینه ندارم و هم به اندازه کافی از پیچیدگی‌های کار سیاسی و اجرایی در کشوری مثل ایران اطلاع دارم که بدانم قضاوت در این طور موارد چقدر سخت است. حتی نمی‌دانم در مورد وزیر دادگستری بودن ایشان در زمان فجایع دهه 60 چه می‌توان گفت. در خرتوخرآبادی که عملا وزیر دادگستری – سهل است ای بسا که رئیس قوه قضائیه- در مورد بزرگترین تصمیمات قضایی ممکن است هیچکاره و بی‌اطلاع باشند جز بعد از رو شدن اسناد و مدارک و انجام تحقیقات دامنه‌دار و مفصل حتی نمی‌توان گفت اگر فلانی بود فجایع کمتر بود یا اگر نمی‌بود.
اما در یک زمینه به گمانم بتوانم نظر بدهم: اینکه ایشان از سوژه‌ی طنز و کاریکاتورها شدن استقبال می‌کرده، می‌تواند هیچ ربطی به فروتنی و بزرگواری نداشته باشد. آنهم در دورانی که عملا معاون اول رئیس جمهور قرار بود گمنام و خنثی بماند، تکرار دائمی یک اسم به عنوان نماینده‌ی دولت و قوه اجرایی (به دلیل منع کشیدن کاریکاتور روحانیون) می‌توانست یک راه بسیار زیرکانه برای تحکیم جایگاه حبیبی یا هر کس دیگری باشد که در آن جایگاه قرار داشت. به ویژه با نوع طنزهای دوستانه و ملایم گل‌آقا در مورد حبیبی که به هیچ عنوان زنندگی، تندی و گزندگی مثلا طنزهای توفیق در مورد هویدا را نداشت.
طنزنویسان و کاریکاتوریستهای سیاسی که مشهورند یا با رسانه‌های پرمخاطب کار می‌کنند معمولا تجربه‌ی این طور استقبال کردن‌ها یا حتی “پیشنهاد دادن”ها از سوی دولتی‌ها را دارند. سهل است مدیر ماهنامه “فکاهیون” برایم می‌گفت خلخالی اصرار داشته کاریکاتورش پشت جلد آن مجله چاپ شود و وقتی متوجه ترس مدیر فکاهیون می‌شود از او می‌خواهد کاریکاتورش را بدهد خودش زیرش امضا کند (البته به گفته راوی نهایتا این کار با ممانعت دولتی‌ها انجام نمی‌شود)