من الآن موقعیت جالبی دارم. پریسا، همسرم (یا به قول هودر: زنم، یا به قول پدرم: عیال و یا به قول پدر بزرگم: مادر سهراب!) از صبح رفته سر کلاس (فوق لیسانس مخابرات می خواند، اگر خدا قبول کند!) و من هم امروز شهامت عجیبی پیدا کردم و تصمیم گرفتم خودم سهراب (پسر 14 ماهه مان) را نگهداری کنم. از صبح بهش نصف موز، یک تخم مرغ آب پز و نیم لیوان چای داده ام، یکی دو ساعتی باهاش بازی کرده ام و ده دقیقه پیش هم خواباندمش. راستی یادم رفت بگم پوشکش را هم عوض کردم و بسیاری از این کارهایی که گفتم را برای اولین بار است که تجربه می کنم. تجربه هیجان انگیزی بود. شما هم اگر پدر هستید، سعی کنید چنین موقعیتی را از دست ندهید. البته اگر تا به حال هفته ای چند بار در چنین وضعیتی قرار نمی گیرید!
راستی اینم یه عکس از سهراب که وقتی 6،7 ماهه بود، توی قطار ازش گرفتم.